Ik had een vergadering in hartje Brussel. Dichtbij de Anspachlaan. Het was een zonnige dag. Van Jochem heb ik de tip: neem altijd je fototoestel mee. Je weet maar nooit. Meestal neem ik dan mijn Leica mee. Een Leica D-Lux 6. Klein maar fijn.

Op de bewuste donderdag had ik 45 minuten tussen geparkeerd staan en het begin van de vergadering. Ik besloot een kleine wandeling in Brussel te maken. Misschien wel goed voor een artikel rond straatfotografie in Brussel.

Zo kwam ik Daniel tegen. Dit is dan ook het portret van Daniel. Hij is mijn onderwerp geworden voor deze reportage van straatfotografie in Brussel.

Portret van Daniel

Ik was op het einde van mijn wandeling. Ik zag Daniel op een terrasje zitten. Een leeg borrelglaasje voor zich. Aan het babbelen met iemand die van het café naar huis ging.

Ik keek op mijn horloge. Nog maar tien minuten en dan moest ik echt wel verder gaan. Ik twijfelde en wandelde verder.

Na tien meter keerde ik terug. Het was nu of nooit! Deze kans krijg je niet meer.

Ik sprak hem aan en vroeg hem of hij mijn model wou zijn. Hij begreep mijn vraag niet direct, maar hij had er geen probleem mee dat ik enkele foto’s van hem nam.

Ik vroeg naar zijn naam en of hij hier dikwijls op het terras zat. Hij begon te vertellen dat hij gedwongen werd daar te zitten sinds de Anspachlaan in Brussel verkeersvrij is gemaakt geweest.

Het café is vlak over “zijn” supermarkt. Vroeger stopte zijn bus vlak voor de supermarkt. Dat was veel gemakkelijker.

Nu moest hij met zijn boodschappen een eindje wandelen. In het café kwam hij "rusten"… Even bekomen, want de bushalte is een eind verderop.

Gelet op het korte tijdbestek nam ik maar enkele foto’s. En moest ik ons gesprek ook afsluiten. Graag had ik wat langer met hem willen babbelen. Als ik ooit nog eens een vergadering in die buurt heb, dan weet ik zeker dat ik mijn fototoestel bij zal hebben. En dat ik op zoek ga naar Daniel.

"Vroeger kon ik direct de bus nemen. Nu moet ik te voet gaan en hier op het terras wachten. Tot de bus komt....", zegt Daniel. Straatfotografie in Brussel - portret van Daniel

Straatfotografie gaat ook over portretten

In een eerder artikel zei ik dat straatfotografie ook landschapsfotografie kan zijn. En daar blijf ik bij. Er is geen echte allesomvattende definitie over straatfotografie.

Mijn interpretatie is dan ook dat straatfotografie gaat over het leven op straat. Mét of zonder mensen. Het gaat over het brengen van een sfeer op straat.

En wie mensen zegt, zegt dan ook vrij snel portretten. Bestaan er regels voor portretten in straatfotografie?

Daniel drinkt een borreltje in afwachting van de bus. Omgeving Anspachlaan in Brussel. Straatfotografie - portret van Daniel

Bestaan er regels bij portretten in straatfotografie?

Ik weet het niet. Je leest er zoveel over. De ene zegt dat je de toestemming moet vragen. De andere zegt dat je stiekem moet fotograferen zodat je de persoon niet stoort. En dus ook geen gedwongen pose laat aannemen.

Volgens mij heb je verschillende benaderingen. Ik heb voor het portret van Daniel toestemming gevraagd. Ik wou iets meer over de persoon te weten komen. Jammer voor mij dat ik hem pas laat ontdekte en ontmoette. Anders had ik meer over hem kunnen vertellen.

In een volgend artikel ga je zien dat ik wat andere foto’s heb genomen. Zonder toestemming te vragen. Waarom ik dat deed? Dat lees je dan wel wat later. Keep following us!

Artikel geschreven door Sven AKA creativeboody

Wat is jouw mening? Moet je in straatfotografie toestemming hebben om een portret te maken of niet? Zet een commentaar bij dit artikel. We delen onze kennis graag met onze lezers!