Daar stonden ze dan. Wegkwijnend langs de E34. Die 2 verlaten treinstellen verdienden meer. Ik wou hen aandacht en de glorie van weleer geven. Ik nam mijn fototoestel en begon eraan. Alleen wist ik toen nog niet alles….
Verlaten op de E34
Ik had ze al eens zien staan langs de E34 (Antwerpen-Knokke). Die 2 verlaten treinstellen. Ik had er eerst geen aandacht aan besteed. Waarschijnlijk zoals de meesten onder ons.
Een stukje geschiedenis langs de kant van de weg. Niemand kijkt er naar.
Toen ik voorbijreed verzonk ik in gedachten. Ik wou er meer van weten. Waarom staan ze er? Wat doen ze daar? Wie heeft hen er gezet? Waar reden ze vroeger? Hoelang staan ze er eigenlijk al?
Ik wou hen aandacht geven. De aandacht die ze verdienen.
De aandacht die ze verdienen
In gedachte zag ik mezelf al een fotoreportage over deze treinstellen maken. Ik was diep in gedachten verzonken dat ik mijn aandacht op de weg verloor en bijna een aanrijding had.
Brrrhhh. Net op tijd kunnen corrigeren. Een volgende keer dan maar.
Die volgende keer kwam er toevallig enkele weken later toen ik naar Brugge moest. Voor een fotoreportage. Ik reed opnieuw via de E34. Alleen had ik niet veel tijd. Maar ik had wel mijn wapen bij. Mijn fototoestel. Een Nikon D80.
Alles zat mee en toch bleven de kleurenflets
Ik zette mijn wagen aan de kant en nam een kwartier de tijd om de treinstellen eens goed te bekijken.
De verf is volledig afgebladerd. Het onkruid groeit ertussen. Ramen waren ingeslagen. Een fantastisch blauwe lucht met witte wolken. Schitterend.
Ik gebruikte mijn standaard zoom 18-135 mm. Alleen bleven de kleuren van de treinstellen flets. Op het kleine scherm zag ik geen contrast. Een verloren fotoreportage.
Stoere treinstellen
Maar ik wist beter. Als ik wat contrast aanbracht kon het wel een mooie fotoreportage met verhaal worden. Ooit waren het stoere treinstellen. Wagons die honderden mensen vervoerden. Dag in dag uit. Iedere dag, door weer en wind, reizigers vervoeren. Met een doel. Tijdig op bestemming geraken.
De tijd is nu blijven stilstaan voor deze twee veteranen.
Toen ik moest vertrekken, wandelde ik voorbij de ingangspoort. Verbeke Foundation. Een naam om te onthouden.
Wat deed ik in Lightroom?
Op het moment van de fotoreportage zat ik in een trial versie van Lightroom. Ik moest deze foto’s sowieso nog bewerken. Dus ging ik ermee aan de slag. Qua compositie was ik best tevreden. Om ze terug een beetje de glorie van weleer te geven, besloot ik ze om te ontwikkelen met een sterker contrast. Ik koos om de foto's te ontwikkelen in Color Efex Pro 4 (Detail Extractor) in Lightroom.
Tijdens het schrijven van dit artikel ben ik nog niets te weten gekomen over die treinstellen. Ik heb de vraag gesteld aan Verbeke Foundation. Ik houd je zeker op de hoogte!
Wil je zelf een extra tip geven of jouw ervaring meedelen, zet dan zeker een commentaar onder het artikel. Of share de foto's!
Heb jij ook zo een foto, neem dan contact op met Sven. Vertel jouw verhaal en we publiceren het met foto!
Wat doen 2 verlaten treinstellen langs de kant van de E34?