Om 6 uur in de ochtend kreeg ik een smsje. 'Breng je fototoestel mee.' Onverwacht beland ik die namiddag hier, in station Liège - Guillemins.

De opdracht is simpel. We lopen hier een kwartiertje rond en we doen elk 'ons ding'. 
Ik heb toevallig mijn groothoeklens nog op mijn camera staan. Ideaal, denk ik. De architectuur van het nieuwe station leent zich perfect voor zulke foto's.

Ik focus me in eerste instantie op de lijnen van het gebouw. De grafisch ontwerper in mij houdt van dingen die uitgelijnd zijn. Station Guillemins is hier een schoolvoorbeeld van.

Het ijzerwerk van het imposante dak, de roltrappen, de treinsporen, de lift, ... vanuit een bepaald perspectief lopen zij allemaal perfect in elkaar over.

Al snel beslis ik dat deze reeks in zwart-wit wil omzetten. Rust creëren in de georganiseerde, uitgelijnde chaos van het station.

Dit staaltje architectuur van Calatrava is natuurlijk een geliefde plek onder fotografen. Het gebouw werd al in alle mogelijke perspectieven op de gevoelige plaat gezet.

'Hoe maak je dan nog unieke foto's van deze unieke plek?' vraag ik me af. Als snel kom ik bij de reizigers zelf. Daar, op die moment, dat tijdstip, zijn zij de 'variabelen' die jouw foto uniek maken.

Geen portret-fotografie, dat is niet mijn ding. Al lopen er best wel wat ‘karakterkoppen’ rond. Maar daarvoor moet je bij Sven, mijn partner in crime, zijn. Hij postte hiervan reeds enkele mooie plaatjes!

De reizigers die ik fotografeer, lijken op het eerste zicht misschien toevallige passanten. Maar eigenlijk zijn ze doordacht in beeld geplaatste ‘figuranten’. Bij deze, mijn interpretatie van deze locatie: